مپرس

^«...

^{مرنجان دلــت را
رها کن غمت را رها کن
مخور غم مخور غم نـــگارا} 

^...»

^{طبعا این و حال و هوایش.}

به خدا می‌سپارمت

^{تعادل احساسی‌ام به هم ریخته بود. بی‌انصاف شده بودم و پر از خشم و بغض. انکار کرده بودم چیزهایی که روزی چون روز روشن بود برایم. می‌لغزیدم و خودم لغزش را دوست نداشتم. 
انصاف را خودش باز پسم داد. خشمم دود شد در هوا. احساسات اما مدام غلیان می‌کرد و من نمی‌فهمیدم این گردباد چطور مرا در خود می‌کشد. وادی پرخطری بود و من ناتوان بودم از سقوط نکردن.
درمانده بودم. رفتم زیر دوش. از ته دل خواستم که آب، لغزش‌ها را پاک کند. همانجا آرام شدم انگار. دلم آرام گرفت به سپردن اویی که جانم بسوخت و به دل دوست داشتمش به خدایم. دلم قرص شد که جایش امن خواهد بود.} 

^{سخت‌تر از امتحان ابراهیم نیست؛ قطعا نیست.}

جا مانده ام

^{برگشتنم سخت بود. شاید سخت‌تر از دفعه‌های پیش، شاید هم سختی‌های وداع‌های گذشته را فراموش کرده‌ام.
روز آخر، روز مادر بود و من فقط تبریک گفتم به مادرم. کلی حرف ناگفته داشتم. مادر حواسش بود که روز آخر به کارهایم برسم و مو کوتاه کنم و ناخن درست کنم. می‌دانستم که ته دلش فکر می‌کند موی خیلی خیلی کوتاه به من نمی‌آید، اما مثل همیشه همراهم بود. سبک شدم. تا به حال آنقدر موهایم را کوتاه نکرده بودم و حس تغییر خوبی دارد. بابا همیشه به موی کوتاه غر می‌زند. این بار به روی خودش نیاورد اما.
شب آخر از کتابخانه بابا دیوان حافظ را برداشتم و سه بار بازش کردم. تنها یکی از شعرها یادم مانده: «دردم از یارست و درمان نیزهم...».
خراب کرده بودم. خیلی چیزها را خراب کرده بودم و بودن در حریم امن خانه مرا به اصل خودم نزدیک‌تر کرده بود و همین باعث می‌شد خراب کردن‌هایم را بیشتر ببینم. اثر خرابی هنوز هست و من انگار ناتوانم از اصلاح.
فردا باید با دانشجوها سفر بروم و حوصله‌اش را ندارم.}

من به حال دل گریه می‌کنم/ دل به حال من خنده می‌کند

موهایم را بالای سرم جمع کرده بودم. صورتم با ابروهای روشن باز شده بود. پیراهن یقه بسته با گردنبند بلند خوب به تنم نشسته بود. روبه‌روی آینه‌ی کمدم ایستادم. از دید خودم، زیبا بودم. کمتر از سی‌وسه سال نشان می‌دادم. چشمانم اما پر از حس‌های ناگفته بود.

بعد از این همه سال خوب می‌دانم که بین عقل و دل باید عقل را انتخاب کرد. دل و آنچه در آن است را باید برای خود نگه داشت. من تا آنجا که توانسته بودم جنگیده بودم. هرآنچه در توان داشتم را به میدان آورده بودم که بعدا جای حسرتی نباشد. تمام توان و نیرویم تمام شد و نشد. دلم تکه‌تکه شد و نشد. جانم ذره‌ذره آب شد و نشد. 

نباید می‌شد. چون لابد او که باید می‌خواست، جور دیگری خواسته بود. و او بهتر از من همه چیز را می‌دانست: حتی دلم را. بعضی چیزها باید در دل بماند، تا همیشه شاید.

آری، ره دور است

^{یک جایی در مقالات شمس آمده که «تو خویشتن را ابله ساز».* منظورش ظاهرا این است که نباید مفتون دانایی‌هایی شد که رهرو را رهزنی می‌کنند. اینکه کدام دانایی‌ها و زیرکی‌ها می‌توانند حجاب شوند و یا اینکه چطور مواجهه‌ای با دانایی است که زمینه را برای یکه‌تازی و رهزنی کردنِ دانستن فراهم می‌کند البته سوالی جدی است. فعلا همین‌ قدر به تجربه شخصی فهمیده‌ام که یک جور مستی لازم است برای ایمان، همان مستی است که آدم را ابله می‌کند و طی راه را هموارتر.
----------------------------------------------------------------------------------------
*«هر چه نفس تأویل کند تو خویشتن را ابله ساز که "انَّ اکثر اهل الجنة البُله". ( اکثر اهل بهشت ابلهانند. "حدیث نبوی")
اغلب دوزخیان ازین زیرکانند، ازین فیلسوفان، از این دانایان، که آن زیرکی ایشان حجاب ایشان شده و از هر خیالشان ده خیال می‌زاید همچو نسل یأجوج.
گاهی گوید «راه نیست»، گاهی گوید «اگر هست دور است». آری، ره دور است اما چون می‌روی از غایت خوشی، دوریِ راه نمی‌نماید.
چونان است "حُفَّت الجنّة بالمکاره" (حدیث: گرداگرد بهشت با چیزهایی که (برای انسان) سخت و مکروه است احاطه شده)؛ گرد بر گرد باغ بهشت خارستان است. اما از بوی بهشت که پیشباز می‌آید، و خبر معشوقان به عاشقان می‌آرد، آن خارستان خوش می‌شود.
و گرد بر گردِ خارستانِ دوزخ، همه ره گُل و ریحان است. اما بوی دوزخ پیش می‌آید، آن رهِ خوش ناخوش می‌نماید. اگر تفسیر خوشی این راه را بگوییم بر نتابد.»}

ما را سر تازیانه‌ای بس باشد

دبیرستانی بودم که آلبوم یادگار دوست را گوش می‌دادم و غمی که دوستش داشتم بر جانم می‌نشست. چیزی در من می‌جوشید بی آنکه حتی در معنی همه شعرها دقیق شوم. شاید در آن لحظات، مرز زمان برداشته می‌شد و من کمی از این روزها را می‌چشیدم.

بسط خود را آب ده

^{قرار بود نامجو گوش ندهم، همانطور که بسیاری چیزهای دیگر را هم بر خودم حرام کرده بودم. نمی‌دانم چه شد که «گذشتم ازو ...» افتاد در سرم. عهد شکاندم و گوش دادم. و بعدش «ای ساربان» را هم گوش کردم.
سبکم. و دوست دارم این سبکی را. این سبکی خشم را خاموش می‌کند، درد را آرام می‌کند. حتی سرخوشی می‌کارد در دل آدم. 
 قبض و بسطِ مداوم این روزهایم، ناشی از تفاوت در نگاه است. آن لحظاتی که ته دلم ایمان دارم که کسی هست که «جان» است و «جهان» و همو زخمش هم «خوش» است، آن لحظات که «بیگانه» شدن از «خود» را سعی می‌کنم بفهمم، در آن لحظات است که بسط را مزه‌مزه می‌کنم. کاش بشود همان‌جا ماند، تا ابد.}

دو اندوه بهر دل دوست مَنِه

بعضی از ذکرهای توبه و استغفار، از اسراف بر نفس می‌گویند. آیه ۵۳ سوره زمر هم اشاره می‌کند به اسراف بندگان بر خود. 
آن رد شدن از حدود، آن پرده‌هایی که به تدریج دریده می‌شوند و منتهی می‌شوند به عادت به زیاده‌روی، آن‌جایی که حرص، یکه‌تاز میدان می‌شود و تو مغلوب از پی‌اش می‌روی، این‌ها تجربیات من از اسراف بر خود است.
سرمایه‌ای هدر می‌رود با اسراف. دوباره ساختن سخت است، آدم فکر‌ می‌کند خانه‌ای که ویران شد را که دیگر نمی‌توان سرپا کرد. شاید همین‌جاست که آدم حتی بگوید حالا که خراب شده، بگذار خراب‌تر شود. این گذرگاه‌ها سخت است. شاید برای همین باشد که گفته‌اند از ابتدا اجتناب کنید از موقعیت‌هایی که زمینه خطا و لغزش را فراهم می‌کنند. دورِ چیزی را از اول خط کشیدن و سراغش نرفتن، آسان‌تر است از پا به ورطه نافرمانی گذاشتن و بعد غرق نشدن. پرده حرمت که یک بار دریده شد، کار سخت می‌شود. با همه این‌ها باز هم صریحا به ما گفته که ناامید نشویم از مهربانی‌اش. حتی گفته یَٰعِبَادِىَ: ای بندگان «من»؛ طوری که انگار هنوز آن بند اتصال قطع نشده، هنوز رانده نشدی. بعد هم انگار بخواهد ته دل را قرص کند می‌گوید: یغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا. آن «جَمِیعًا»، همان یک کلمه کافی است تا آدم را شرمنده کند.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

 عنوان‌نوشت: خواجه عبدالله انصاری هم کم رندی بلد نبوده:
«الهی! ما در دنیا معصیت می‌کردیم، دوست تو محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ غمگین می‌شد، و دشمن تو ابلیس شاد.
الهی! اگر فردای قیامت عقوبت کنی، باز دوست تو محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ غمگین شود، و دشمن تو ابلیس شاد، دو شادی به دشمن مده، و دو اندوه بهر دل دوست مَنِه.»

زین آتش نهفته که در سینه من است

«یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفَاءٌ لِمَا فِی الصُّدُورِ وَ هُدًى وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ» آیه 57 سوره یونس

 

دو چیز در این آیه دل مرا گرم می‌کند. یکی آنجا که می‌گوید: جَاءَتْکُمْ. آن «کُمْ» انگار تاکید می‌کند که این‌ها برای شماست. حالش شبیه آنجایی است که محبوب می‌گوید برای تو این کار را کردم‌ها! یا این مخصوص تو بودها! دیگری آن بخش از آیه که از «شِفَاءٌ لِمَا فِی الصُّدُورِ» می‌گوید. آن چیزهایی که در سینه است و شاید خودت هم ندانی چیستی‌شان را، همان‌ها که نه می‌توانی جایی روی زمین بگذاری‌شان و نه می‌دانی چه کارشان باید بکنی. برای آنها از جانب خودش چیزی فرستاده که آرامشان کند.

 

اگر احتمال دارد به قیامت اتصالی

صریح و بی‌پرده حرف‌هایم را گفتم، از موضع نیاز و کمی هم قلدری البته. مگر اینطور نیست که در عالم خیال، جمع اضداد ممتنع نیست؟ این جهان شاید تنگ باشد و پر از محالات، اما در عالم دیگری که فراخی‌اش را حدی نیست، محالی نباید باشد. حتی اگر حافظ اصرار کند که «ای دل خام‌طمع این سخن از یاد ببر»، من هم‌چنان طمع دارم که «پیر گوید مر ترا ای‌ سست‌ حال‌/ آنچه‌ فوق‌ عقل‌ توست‌ آمد محال‌».