عزیزا ما گرفتار دو دردیم/یکی عشق و دگر در دهر فردیم!

"شیدا"یی زمانی برایم نوشته بود : «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِی دِرْعِکَ الْحَصِینَةِ الَّتِی تَجْعَلُ فِیهَا مَنْ تُرِیدُ». 

فکر کنم نشنیده بودمش تا پیش از آن. این روزها که ذهنم درگیر مساله "تسلیم" است، آن قسمت " تَجْعَلُ فِیهَا مَنْ تُرِید" ش برایم جالب تر است: تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!

----------------------------------------------------------------------------------------

تصادفی که یک سال پیش کردم چیزهایی داشت که در این مدت زیاد مرورشان نکرده ام. انگار نگه داشته بودم تا زمانی، سر فرصت بنشینم و بهشان فکر کنم: اینکه تا چند دقیقه قبلش چه حالی داشتم و مشغول چه راز و نیازی و گله گزاری بودم؛ اینکه لحظه ای که در آن دالان پرتاب شدم و با خودم گفتم بالاخره اتفاق افتاد، می خواستم برنگردم انگار؛ اینکه دختر و پسری خودشان را رسانده بودند بالای سرم  و شروع کردند به حرف زدن با من و فشار دست دختر بر دستم....  و من که باز می رفتم به مکان و زمان دیگر و باز، با سوال های دختر بر می گشتم. 

فکر کنم چیزهایی دارم یاد می گیرم

شاید هم آنقدر نباید دنبال چرا و چگونگی باشیم. شاید باید دست نگه داریم لحظه ای، نخواهیم زمین و زمان را به هم بدوزیم.  فقط سهم خودمان را درست انجام دهیم: منصفانه و زیبا بازی کنیم. همین! 

این روزها و آن روزها

من تا همین چند وقت پیش نمی دانستم عمو سیبیلو، همان کسی است که گولو به صفحه اش ارجاع داده بود و بعد من به واسطه اش با دکتر تینا آشنا شدم و تا حدی درگیر داستان سلیمه شدم. هنوز هم وقتی یادم می آید جریان سلیمه را دلم گرم می شود. روزهای خوبی بودند آن روزها. چه من این روزها دور است از آن روزهایم.

در این چند ماه فهمیده ام که خیلی چیزها هست که من هیچ نمی فهممشان. که در برابرشان مثل کودکی می مانم که هرچقدر هم تلاش کند به فهمیدن، بیشتر سردرگم می شود. فهمیده ام چیزهایی برای بعضی مردم خیلی عادی است که برای من عادی نمی شود انگار. این شناخت جدید، در دنیای جدیدی را به من باز کرد و من فکر کردم شاید من زیادی سخت گیر بوده ام در مرزگذاری دنیایم ( که البته دنیای  بی اشتباهی هم نبوده است). مدتی سعی کردم پرسه بزنم در آن دنیای جدبد. خب واقعیتش این است که هرچه بیشتر پرسه زدم تا بشناسم آن دنیا را، بیشتر گم شدم و احساس ناامنی کردم. دنیای قشنگی نبود به نظرم. و من این بار صادقانه و آگاهانه راضی ام که عمرم در چنان دنیایی سپری نشد.

بعد از این نمی دانم چه بشود. ولی دوست دارم جوری بشود که بتوانم خودم باشم و درگیر اقتضائات عرضی نشوم. و خب، انگار وضعیت طوری است که در ایران سخت تر است "خود بودن". نه که در جایی که من هستم، خیلی آسان باشدها. ولی به هر حال، حق انتخاب آدمها بیشتر به رسمیت شناخته می شود.

همدل ها

شب بود. گریه کردم و رفیق کودکی، نوجوانی و جوانی ام  زنگ زد، مئل همیشه، آغوشش امن بود برایم.

صبح بود. با گولو فهمیدیم که باز هم در یک زمان، تغییر مهمی در زندگی مان داده ایم. گولو گفت؛ دخترچه هیچ فهمیده ای که در این چند سال چقدر قوی شده ای؟!

نزدیک ظهر بود. دوستی که نقطه مقابل من به نظر می آید، گفت: نکند گله گزاری کنی! گله ای اگر داری بسپار به هوا، به آب. یا اگر می خواهی بگویی اش، بگو، به ما بگو حرفهایت را.

عصر بود، رقیه فهمید حالم گرفته است. گفت می آید دنبالم برویم ورزش. آمد دم در. یک کیسه پر از میوه داد به دستم و گفت ببر بگذار در یخچال. برگشتم و سوار ماشین شدم. یک نارگیل با نی داد دستم و گفت فعلا هم این رو بخور!

قشنگی این دنیا لابد به همین است که هر کسی شیوه همدلی خودش را دارد. همین که عده ای را داری که بودنت در این دنیا را سعی می کنند هموارتر کنند، خیلی خیلی دل گرم کننده است.

---------------------------------

یاکوپو یک آگهی کار در حوزه مورد علاقه ام فرستاده و گفته لطفا اپلای کن. میدانم که دوباره اپلای کردن وقت می گیرد و امید واهی ایجاد می کند و باز نسبت به پی اچ دی سردم می کند، ولی شاید وقت گذاشتم و اپلای کردم.

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود...

گاهی مجبوری خودت را منطقی نشان بدهی و مصمم. لبخند مصنوعی بزنی و در حالیکه بغضت را قورت می دهی٬ تصمیم بگیری و بعد دست هم تکان بدهی و بگذاری رفتنی ها بروند. 

گاهی اما نیازی به این کارها نیست. آنکه رفتنی است آنقدر تو را بلد است و تو آنقدر با او «ندار» شده ای که حتی لازم نیست تظاهر کنی که خوبی. اصلا لازم نیست چیزی بگویی٬ او می دانتت.

خدایا! فیلسوفم را می سپرم یه پناه امن خودت. نگه دارش باش!

چه مشکل ببرم جان...

به هبچ ورد دبگر نیست حاجت ای حافظ

دعای نیمشب و درس صبحگاهت بس!

دوستی

روزهایی هستند که آدم سرحال نیست. زندگی روی خوشش را پنهان کرده یا آدم نمیبیندش دیگر. فکر آینده می شود غولی ترسناک که باید ازش گریخت. هر قدمی بر میداری انگار به در بسته می خورد.

گاهی درست در اوج چنین روزهایی٬ دوستانی از دور و نزدیک یادت می افتند. پیامی می فرستند. زنگ می زنند. خودشان نمیدانند شاید که چقدر دلی را گرم می کنند. در چنین موقعیت هایی من همیشه بلافاضله جواب نمی دهم. صبر می کنم تا وقتش برسد که بتوانم جواب در خور دهم. که سرسری نباشد مثلا جوابم. گاهی خیلی طول می کشد و آن دوست هیچ وقت نمی فهمد اینکه در چنان روزهایی یادم افتاده چقدر برایم ارزش داشته.

در این مدت٬ کریستین٬ سوفیا٬ ارنا و رئیس سابق بی مقدمه حالم را پرسیدند. رئیس سابق زنگ زد. توی قطار بودم. گله کرد از بی معرفتی ام. حق داشت. 

دیگر فهمیده ام که بخشی از توان و انرژی ام در زندگی کردن و کم نیاوردن را از روابط دوستانه ام میگیرم.