خودت

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

پاک نمی‌شود و درد دارد.

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سهیلایی که با من ماند

شماره ۱۷سهیلا را دیدم. خیلی وقت بود که یک فیلم اینقدر درگیرم نکرده بود. من٬ آدم فیلم بینی نیستم به دلایل مختلف. یکی‌اش این است که زود حوصله‌ام سر می‌رود از خیلی از فیلم ها. دیگری‌اش این است که اگر فیلمی را دوست داشته باشم٬ خیلی می‌توانم درگیرش شوم و غرق شوم در دنیایش. گاه٬ مخل آرامش است چنین غرق شدنی. و البته یک سری دلایل دیگر هم هستند. این اواخر که کلا نمی‌توانستم راحت فیلم یا سریال ببینم و تمرکز کنم. این فیلم اما آنقدر آرام کشید مرا با خودش که نفهمیدم دقیقا کی غرقش شدم. چیزی که از سهیلا به دلم نشست این بود که واقعی بود٬ ادا نداشت. عزت نفسش اصیل بود. البته تاکید بر چاق بودنش را دوست نداشتم. انگار القا می‌کرد که آدم‌هایی که تنها هستند٬ لزوما  چیزی در ظاهرشان مطایق معیارهای زیبایی مورد پسند عرف نیست. دلیل تنهایی سهیلا اما چاقی‌اش نبود.

هنوز کلی ایمیل جواب نداده دارم. خانه‌ام شده بازار شام دوباره. رقیه گفته هم را ببینیم و خیلی دلم برایش تنگ شده٬ اما انرژی از خانه بیرون رفتن ندارم. این روزها٬ قاعدتا باید خیلی حالم بهتر باشد. بالاخره باری از روی دوشم برداشته شده و تصمیم سختی را گرفته ام. اما نمی دانم چرا افکار آزاردهنده رهایم نمی‌کنند. میل عجیبی دارم که بر می‌گشتم به ۹ ماه پیش و خیلی چیزها را جور دیگر می‌نوشتم. کاش آن توان تصمیم‌گیری که در مورد کارم به دست آوردم را بتوانم در بقیه زندگی ام هم پیاده کنم.

دیشب خواب دیدم ایرانم. پدر و مادرم خانه کوچکی در شهری کوچک و خوش آب و هوا گرفته بودند. خانه٬ حیاط قشنگی داشت. خوشحال و آرام بودم در خواب. اوضاع ایران٬ نگرانم می‌کند. فکر این که چه قرار است بشود و مردم چه قرار است بکنند و استیصالی که در جواب به این سوالها دارم٬ شده بخش دائمی وجودم. من حتی اگر بخواهم هم بریده نمی‌شوم از ایران. 

داستانی به قدمت نه سال!

مدتی پیش٬ با مرور ایمیل‌های قدیمی٬ افتاده بودم به دوره کردن خاطرات ده سال پیش. در همین واکاوی‌ها در اینباکسم٬ به پیش‌نویس یک داستان کوتاه برخوردم. تم کلی‌اش یادم بود. اما٬ نخواندمش. امشب٬ یادش افتادم. رفتم سر وقتش و شروع کردم به خواندن و البته٬ چند اصلاح جزئی هم کردم متن را. راستش٬ هم خندیدم از کودکانگی‌اش و هم ته دلم٬ لذت بردم از ایده داستان. آن روزها٬ من خودم را زن سوم داستان می دیدم. احتمالا تصویری که از خودم و رابطه‌ام داشتم٬ کاملا دقیق نبوده. اما به هرحال٬ حسی بوده که در آن زمان داشته ام. شخصیت نویسنده خیلی چندش آور است. دختر راوی این قصه هم نسبتی با آن تصویر محبوب از زن قوی معاصر ندارد. کم آورده است و ابایی ندارد که استیصالش را نشان دهد؛ مثل ۹ سال پیش من٬ مثل امروز من!

بندِ فکر

مدت‌هاست که حس مادری قوی ندارم و کمابیش می‌دانم که آینده‌ای که برای خودم متصورم از راه مادری عبور نخواهد کرد. آن حس لذت بردن از معاشرت با بچه‌ها را از برادرزاده‌ها و بچه های دوستانم می گیرم. بعید می دانم در آینده حسرتی بشود برایم مادری. یکی-دوباری آن قدیم‌ترها خواب دیده بودم که بچه کوچکی مال من است و حس حمایت از او٬ آنقدر قوی بود که فراتر از ظرفیتم بود. تقریبا دو سالی از جدایی ام گذشته بود که خواب دیدم که بچه‌ای داشته ام که مانده پیش پدرش. در تمام مدت خواب٬ گیج بودم که چطور من بچه ای داشته‌ام و چطور این همه وقت به او بی‌تفاوت بوده ام. داشتم دیوانه می شدم. سرگشته بودم و بخشی از وجودم کم بود. این خواب را در روزهایی دیدم که برادرزاده اولم را تازه دیده بودم. 

یکی-دو روز پیش٬ ناگهان تصویری در ذهنم آمد. زمانی بچه ای داشته باشم و در موقعیتی٬ کسانی که دوست نمی دارمشان٬ بچه‌ام را یا حتی عکسش را ببینند و بخواهند چیزی بگویند و یا نظری بدهند. با این فکر٬ تبدیل شدم به ماده ببری که فقط می‌خواست بغرد و بدرد و هیچ چیزی جلودارش نبود. ندارم ظرفیت حمل این همه احساس قوی را٬...ندارم.

به دکترم گفتم٬ می‌شود داروی ضد اضطراب بگیرم؟ گفت که نمی شود و کلی ارشادم کرد که این داروها٬ هیچ مشکلی را حل نمی کنند. ته دلم می دانستم که درست می گوید٬ اما دنبال یک راه آرام بخش موقتی بودم.

مدت‌هاست که باید جواب ایمیل الکساندر را بدهم و ازش تشکر کنم و خیلی چیزها بگویم از وضعم. هرکار می کنم اما نمی توانم حتی دوباره ایمیلش را بخوانم. حتی حالا که شاید بتوانم خبر خوبی به او بدهم هم باز برایم سخت است نوشتن. تیکا به زودی بچه دار می شود. چند پیام کوتاه برایش دادم. اما بیش تر نمی توانم. حتی همت نمی‌کنم برایش صدا ضبط کنم. دختر جین٬ کمتر از یک سال پیش ایمیلی زد و ازم خواست که راجع به تجربه نقاشی آموختن از جین بنویسم. با همه انگیزه‌ای که برای این کار داشتم٬ آنقدر به تعویق انداختم که نوشتن از آن تجربه٬ روز به روز سخت‌تر شد. پیامی در تلگرامم از یک آشنای قدیمی دارم که بیش از یک سال پیش دریافت کردم. روزی بود که داشتم برای مصاحیه دانشگاه آماده می‌شدم. نتوانستم جواب بدهم و هم‌چنان٬ بی جواب مانده.  

یک روز٬ رئیس دپارتمان دانشگاه فعلی٬ یک جلسه گذاشت و تجربیاتی در مورد مدیریت ایمیل ها گفت. گفت که زمانی به خاطر استرس ایمیل های نخوانده و پاسخ داده نشده٬ کارش به بیمارستان کشیده. خوب می فهمم این اضطراب را و اثرش در من به این شکل است که بیشتر بی میلم می کند به پاسخ دادن. و در این میان٬ دوستانی از آدم می رنجند و فکر می کنند تو خواسته‌ای قطع ارتباط کنی. من البته درک می کنم. اما٬ خودم مدت‌هاست که دوستی‌هایم٬ به ویژه آنها که عمر یا عمق قابل توجهی دارند٬ را وابسته به حفظ ارتباط تلفنی یا اینترنتی نکرده‌ام. معمولا سراغ نگرفتن و دیر جواب دادن را دلیل از بین رفتن دوستی قرار نمی دهم. 

برنامه ریخته بودم که اکتبر بیایم ایران. بهم خورد سفرم و به خاطر یک اشتباه احمقانه٬ بیشتر پول بلیطم هم پرید. یک روزی غصه خوردم و بعدش دیدم کلی مساله دیگر دارم در زندگی ام که باید رفع و رجوعشان کنم.

رقیه رفته بود ایران و عاشورا و تاسوعا هم مانده بود. مشهد هم رفته بود. می گفت فقط برای تو دعا کردم و حرف زدم. حتی یک بار از حرم امام رضا تماس تصویری گرفته بود که من ندیده بودم. با همه اینها٬ آخرهایش کلافه شده بود و می‌خواست زودتر برگردد. شاید اگر با هم بودیم بیشتر بهش خوش می‌گذشت. البته وگان بودنش هم در ایران دردسر بوده و سخت چیز خوبی پیدا می‌کرده برای خوردن. گاه فکر می‌کنم رقیه که از سه سالگی اینجا بوده٬ از آدمهای شبیه من بی‌وطن‌تر است. مهاجرت٬ خیلی پیچیده است و برای آدم‌های مذهبی٬ چند برابر پیچیده تر. 

پایان کار!

روزهای آسانی نیست. اعلام تصمیمم نسبت به عدم ادامه کار فعلی٬ غیرمنتظره نبود برای استادهایم. این اما به این معنا نیست که کار آسان و بی‌دردسری بود. حس و حال چنین گفت‌وگوهایی چندان دور نیست از تمام کردن یک رابطه عاطفی که خوب کار نمی‌کرده.

حالا منم و تمام آنچه که باید بسازم. احتمالا درس‌هایی که در این یک سال گرفته‌ا‌م٬ جایی به کارم خواهند آمد. آنقدر باتجریه و یا شاید پوست کلفت شده‌ام که نگذارم حس بی‌لیاقتی در من ایجاد کنند چنین ناکامی‌هایی. 

با این حال٬ سه ماه پیش رو٬ بی چالش نخواهد بود. از طرفی خوشحالم که قرار نیست باقی سال‌هایم در محیطی بگذرد که دوستش نداشتم. از طرف دیگر٬ چندان حوصله‌ای برای طی همین سه ماه را هم ندارم. اما به هر حال٬ کارهای نیمه تمام را باید تمام کرد و باید در روند استعفا هم حرفه‌ای عمل کرد و سایر ملاحظاتی از این دست که نمی شود نادیده گرفتشان.

این روزها، دارم سعی می‌کنم خودم را از منابع استرس دور کنم. در این مدت٬ چیزهای عجیبی مرا مضطرب کرده‌اند. همان چیزهایی قبلا حتی توجهم را هم جلب نمی‌کردند٬ یا حتی ممکن بود موجب خنده ای گذرا شوند، حالم را می توانند دگرگون کنند. برای دور شدن از اضطراب٬ اولین قدم٬ بستن اینستاگرام بود. صفحه خودم را دوست داشتم. صفحاتی که فالو می کردم هم گزینش شده بودند و این اواخر خیلی‌ها٬ از جمله اینفلوئنسرهایی که صادق نبودند٬ را آنفالو کرده بودم. مشکل اما سر زدن به «سرچ اند اکسپلور» بود.  اخیرا٬ به شدت به هم می ریختم از محتواهایی که آنجا می دیدم و کامنت‌هایی که می خواندم. فضای اینستاگرام ایرانی عجیب است و دوست نداشتم تصویرم از جامعه ایران٬ مبتنی بر آن فضا باشد. فیس بوک هم البته مشکلاتی دارد. آن را ولی نگه داشته‌ام بیشتر برای حفظ ارتباط با دوستان خارجی (حفظ ارتباط با دوستان ایرانی در تلگرام٬ آسان‌تر است.) و خواندن تک و توک ایرانی‌هایی که حرف‌هایشان را می شود جدی گرفت. آن جو خود فرزانه پنداری که در نوشته‌های فیس بوکی بعضی از روشنفکران ایرانی است٬ گاه خیلی تهوع‌آور می شود برایم. طرف با کلی ادا و اطوار و زبان پر تکلّف٬ نوشته بود که به جای عصبانیت از نمایشگاه تهمینه میلانی باید شرمسار بود و نمی‌توان خود را منفک کرد از دامن زدن به میانمایگی رایج این روزها. بعد با کلی آب و تاب سعی کرده بود از طبقه فرهنگی بگوید که سلبریتی نیستند اما هم چنان  محتواهایی تولید میکنند که به زعم او٬ انگیزه اصلی‌اش٬ رضایت مخاطب است. نویسنده که در اول نوشته‌اش تاکید می‌کرد که  قصد فاصله‌گذاری ندارد٬ تمام ویژگی‌هایی که برای این طبقه برمی شمارد٬ خصلت‌هایی است که از قضا٬ ربطی به خودش و تصویر خودش در ذهن مخاطب نداشته باشند! و البته٬ در نظر نویسنده، یکی از ویژگی‌های آن گروه میانمایه پسند این است که بی وسواس٬ تولید محتوا می‌کند و به مهارت‌هایی سر می زند که سر رشته ای از آنها ندارد. و در این میان٬ کسی باید بپرسد که شما که آنقدر دقیق این گروه را شناسایی می کنی و ویژگی هایشان را برمی‌شماری و رفتارشان را از بعد روان شناختی٬ اجتماعی و... تحلیل می‌کنی٬ متخصص سوشال مدیا و رفتار آنلاین و هزار جور فن و تخصص دیگر هستی؟ یافته‌‌هایت از ویژگی های رفتاری این گروه بر کدام تحقیق آماری استوار است؟ اصلا این میانمایگی چیست که تبرّی جستن از آن٬ مدال افتخار در پی دارد؟ تشخیص اینکه افراد برای رضایت مخاطب می‌نویسند یا نه٬ بر چه مبنایی باید استوار باشد؟ فعلا اما٬ انگار روزگار رونق چنین انشانگاری‌هایی است. البته که از دید من نه انشانگاری مشکلی دارد و نه نوشتن مطلب غیرتخصصی. اشکال اتفاقا آنجاست که کسی انشایش را تحلیل جدی تلقی کند! 

زخم

گاهی گله کرده بودم از کسالت زندگی­‌ام. اما، از یک جایی به بعد دیگر فهمیده بودم که آزمون زندگی­‌ام قرار است در سروکله زدن با تنهایی باشد. کاری نداشتم که بقیه چه می­‌کنند و کم کم یاد گرفته بودم که مدل امنی از روابط را برای خودم تعریف کنم و در آن میان٬ جای عظیمی هم به خودم و خلوتم بدهم. با همه کاستی­‌هایش و حتی لغزش­‌هایم٬ می­‌گذشت و من داشتم ماهرتر می­‌شدم در مدیریت زندگی تنها.

قرار نبود تصمیم­‌ها و اعمال آدمهایی که نمی‌شناختمشان٬ وارد زندگی من هم بشود. اما از جایی به بعد٬ به غیرمنتظره‌ترین وضع ممکن٬ درگیر داستان­‌ آدم‌هایی شدم که هیچ ربطی به من نداشتند. آدم‌هایی که راه­هایی را انتخاب کرده بودند که با ارزش­‌های من جور در نمی­‌آمد. چیزهایی که تا وقتی مربوط به غیر بود٬ ربطی به من نداشت و من خودم را دور می‌کردم از سر در آوردن از آنها. چیزهایی که قرار نبود هیچ وقت وارد حریم زندگی من بشوند. همه چیز خوب پیش می‌رفت٬ چون قصه زندگی آدمها قرار نبود بشود قصه من؛ بخشی از من٬ قلابی چسبیده به روح من. من خیلی هنر می­‌کردم٬ حواسم به ساحت زندگی خودم می‌­بود و حفظ حریم­‌هایش. می­‌دانستم آدم‌ها٬ ارزش­‌ها و رویه­‌هایشان با هم فرق دارند و تا وقتی کسی زندگی­‌اش به من گره نخورده بود٬ این تفاوت­ها اثری در من و دنیایم نداشت. نهایتا اگر کسی را خیلی دوست داشتم و تصمیماتش را دوست نداشتم٬ با خود می‌گفتم چه حیف که فلانی این تصمیم را گرفت. قرار نبود این تصمیم­‌ها که دیگرانی گرفته بودند٬ مثل خوره بیفتند به جان زندگی من، قلابی شوند به روحم و مدام بخراشند.

در آخرین ماه پاییز پارسال٬ پر از هیجان از امکان شروع یک کار جدید٬ منتظر قطار بودم که دیدم دوست قدیمی عزیزی پیامی داده. چند پیام رد و بدل شد و من با ور عاقل ذهنم٬ قدم گذاشتم به ورطه‌­ای که در دید من و دوست قدیمی قرار نبود داستان چندان پیچیده­‌ای باشد. به خیال خودم٬ همه چیز را با حساب و کتاب پیش برده بودم و کمابیش می­دانستم که در این ورطه٬ برای چه نوع اتفاقات غیر قابل پیش­‌بینی باید آماده باشم.

 ۲۲ اسفند بود. سوالی پرسیدم و داشتم خودم را برای چیزهایی آماده می­‌کردم که ممکن بود شنیدنش سخت باشد. چیزی که شنیدم اما سخت تکانم داد٬ بسیار سخت‌تر از آنچه برایش آماده بودم. نگاهم ثابت ماند به خیابان. همانجا دانستم که من دیگر آن آدم سابق نمی­شوم. حالم شبیه وقتی بود که ده ساله بودم و دخترکی برایم فاش گفت که آدمها چطور بچه­‌دار می­شوند. زخمی از بالا تا پایین روحم را شکافت.

دل لرزیده باشد و روح چنین زخم عمیقی دیده باشد؟ انصاف نبود خدایا. مگر کسی از تو آگاه­‌تر بوده به درد و رنجی که آن زخم با خودش حمل کرد؟ پس چرا فقط نگاهم کردی؟ نه آن زخم خوب شد و نه حتی ایستاد همانجا که بود. مُسری بود زخمش و هر چیز قشنگی که می­‌آمدم مزه­‌مزه کنم٬ خون و چرک زخم کهنه جاری می‌شد و آن لذت را پیدا می‌کرد و دست می‌انداخت دور گلویش و خفه‌­اش می­‌کرد! 

عهدشکنی کردم و بی­‌معرفتی. آنقدر که خودم هم دیگر نشناختم خودم را. حالم دیگر برنمی­‌گردد به آن حال خوشی که منتظر قطار باشی و در دل امید داشته باشی به آینده­‌ای بهتر که کار مورد علاقه­‌ات قرار است برایت رقم بزند. آن حال خوش بی­‌خبری بر نمی­گردد سر جایش. آن توانی که در تمام این سال­‌ها با من بود و من حتی ندیده بودمش هم جایی میان راه گم شد و معلوم نیست چه بر سرش آمده. آنچه ماند، دلی بود که سخت لرزیده بود و هیچ چیز نتوانسته بود آرامش کند.

فکر نکنی این­ها گله از توست خدایا! البته که گله دارم از تو٬ ولی دوست ندارم من را گله­‌گزار ببینی. من فقط خواستم یادآوری کنم آن روز تابستانی سال ۸۳ در مسجدالنبی را و حرف­های آن خانمی که بی‌مقدمه شروع کرد به حرف زدن و از دردهایش گفتن. تو شنیدی او چه گفت و می­‌دانی که من چه آرزو کردم. دلت آمد امتحان زندگی من را دقیقا در همان موضوع قرار دهی؟ واقعا دلت آمد؟

 

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

خیلی چیزها سر جایشان نیستند. گاه فکر میکنم چیزی از درون زخم می زند به روحم و کم کم همه جایش را دارد خط خطی می کند. 

دل گرمی ها اما هنوز هستند و وقتهایی سر راهت قرار می گیرند که انتظارشان را نداری. مثل اشکهای پنهانی که در قطار می ریزی و بعد خانم کناری٬ به فارسی می پرسد ایرانی هستی و بعد که ازش می پرسی از کجا فهمیده٬ می گوید از چشمهایت. و خیلی چیزهای دیگر.

سالهاست که محرم ها٬ جایی نمی روم. سالهاست که وسواس دارم برای شنیدن دعا یا عزاداری٬ سراغ هر صدایی نروم.  محرم را با گزیده ای از دعاها و نوحه های قدیمی می گذرانم. توی قطار یا اتوبوس٬ یکهو دلم می گیرد و اشکم روانه می شود. صدای حسین فخری سوز دارد. ایران که بودم٬ اهل شنیدن نوحه و اینها نبودم. به نظرم  اینها چاشنی حرفهای اصلی باید می بود. حالا نه اینکه همه سخنرانی را هم با دقت گوش کنم یا قبول داشته باشم حتی. الان اما دوست دارم فقط صدای نوحه ای در گوشم باشد یا دعایی. فقط همین. حوصله عارف و عابد و روحانی و مکلا و روشنفکر٬ هیچ کدامشان را ندارم. خلاصه که فعلا خوب و آرام بخش است چنین محرم های تک نفره ای. 

گولو نوشت: یادته زمانی وصیت های خودخواهانه ام  را به تو گفته بودم؟ قرآنی که در مراسم ختمم می گذارند٬ لطفا تلاوت مزمل حسب الله باشد: قاری اندونزیایی است که تیکا به من شناساندش. به طور خاص٬ سوره الرحمانش را خیلی دوست دارم. نمی دانم چرا مزمل سوره مزمل را نخوانده. یعنی من هرچی می گردم٬ نیست. با اینکه خوب یادم می آید که تیکا قرائت مزملش را برایم فرستاده بود. خلاصه٬ اگر آن را پیدا کردی که چه بهتر که مزمل باشد! بید مجنون را هم که یادت مانده. 

دردهای نگفتنی

اینکه آدم حتی چند هفته هم نتواند سر حرفش بماند٬ یعنی لابد چیزیش است. هنوز هم نمی دانم چه خواهم کرد با اینجا. انگار دیگر به هیچ چیز در مورد خودم مطمین نیستم. 

این روزها خیلی از چیزهای زندگی روزمره و حتی کار بر وفق مراد است. یکی از مقاله ها بعد از این همه سال در ایران چاپ شد و از پایان نامه پارسال هم یک مقاله در یک ژورنال بین المللی چاپ شد. اینها چیزهایی بود که روزگاری فکر می کردم اگر به ثمر برسند٬ لابد کمی زندگی ام آرام می شود. و البته که دغدغه های جدید منتظر نمی مانند تا تو نفس راحت بکشی و بعد بیایند سراغت. اما همه اینها جای گله و شکایت ندارد. زندگی است دیگر و کاش سختی هایش محدود بود به همین چیزها.

دردهایی اما هست که هیچ ربطی ندارد به اینکه چه کاره ای و دستاوردهایت چه بوده و روابط خوبی با اطرافت داری یا نه. این دردها را لابد باید بچشی تا به درکی برسی از خودت و اینکه هیچ نیستی و قابلیت این را داری که به راحتی اصولی که درست می دانی را زیر پا بگذاری و هر آنچه خود را از آن مبرا میدیدی٬ گرفتارت کند. همان داستان تکراری عجب و غرور و بعد امتحان شدن و رو سیاه بیرون آمدن. به همین سادگی٬ به همین تلخی. 

 این یکی از آن گردنه هایی در زندگی بود که با همه اطمینانی که به خودم داشتم٬ بدجوری سقوط کردم ته دره. آنقدر که گاه شک می کنم که بشود دوباره سرپا شوم یا نه. نیمه پر لیوان اما این است که فرصتی پیش آمد برای شناخت خودم و درک ضعف هایم. که کاش البته بهای این فرصت انقدر گزاف و تجربه اش آنقدر تلخ نبود. 

با همه سرگشتگی هایم٬ هنوز هم آستانی هست که می توان شکایت از خود را به آنجا برد٬ و چه خوب که هست و چه خوب که گفته است که نباید از رحمتش ناامید شد...

"تا نگاه می کنی: وقت رفتن است"

هیچ وقت بنا نداشتم که اینجا حرف از رفتن بزنم. یعنی فکر می کردم چیزی نمی شود که بخواهم دل بکنم از اینجا. شد، مسئولیت آنچه شد هم کاملا به عهده خودم است. 

اینحا را دوست داشتم. اوایل  فقط جایی بود برای خالی شدن، ولی کم کم مجالی شد برای معاشرت. کم کم با حوا و غزال و خاطره آشنا شدم. کسانی بودند که کمتر می شناختمشان مثل نوشا و غزل و لی لی فلورا! گمشان کردم، اما خاطره شان هنوز هست. دوستی هایی هم شکل گرفت مثل دوستی با گولو و سارا که باورم نمی شود من هنوز این آدمها را ندیده ام از نزدیک! و کسانی بودند مئل رافائل، آذردخت یا عمو سیبیلو که می خوانی شان، حتی اگر نه همیشه، ولی می فهمی شان.  کسانی را هم با نظراتشان می شناختم مثل ریحانه، سمانه، عاطفه، فاطمه، شیدا، متین و آن جناب دیتا ماینر! و احتمالا کسان دیگری که حافظه ام یاری نمی کند.

خلاصه که اینجا پنجره ای بود برای ارتباط با آدمهای دوست داشتنی. هیچ آزار و مزاحمتی ندیدم و تنها دلخوری ام از آن جناب دیتا ماینر بود که فکر می کنم او هم قصد آزار نداشت. 

در اینجا، نه اثر قابل توجهی خلق کردم و نه حرفهای پیچیده ای زدم. احساساتم نسبت به روزانه هایم را نوشتم و اتفاقا همین معمولی بودنش را دوست داشتم. قدیم ها فکر می کردم خیلی سخت باشد دل کندن از این کنج تنهایی. راستش الان آنقدرها هم سخت نیست. چیزهای مهمتری را باید گذاشت و رفت که یک وبلاگ مهجور در مقابلشان هیچ است لابد. 

آخرین حرف اینکه بعد از چند سال دارم کتاب Man's Search for Himself (که اتفاقا به فارسی هم ترجمه شده است) را تمام می کنم. انگار که کلافهای در هم پیچیده ای از بعضی سوالها و تردیدهای زندگی را کسی برایم کمی باز کرده باشد.