سخت می توانم وصف کنم چه چیز اینجا را دوست دارم

در مجموع حدود سیزده سال از ایران دور بوده ام. بودن دوباره در ایران برای من تجربه نابی است. این کشور به وضوح در بسیاری زمینه ها توسعه نیافته است. فرهنگ زندگی شهرنشینی هنوز ایرادات اساسی دارد. نظم و ترتیب در زندگی شهری جای پر رنگی ندارد و سر در آوردن از نظم پنهانی که امور را می چرخاند چندان آسان نیست. وضع سیاسی و اقتصادی بی هیچ وجه مطلوب نیست.

 

با همه اینها، این کشور و مردمش برای من پر از شگفتی هستند. آن چیزی که نامش نمی دانم چیست -شاید صفا و صمیمیت زندگی جمعی؟- گم شده ای بود که من در تمام این سالها کمش داشتم و اینجا هنوز پیدایش می کنم. در این چند روز بحرانی و در میانه جنگ بودن در کنار آدمهایی که محبت شان را از تو دریغ نمی کنند از ارزشمندترین داشته های زندگی ام است.