زخم

گاهی گله کرده بودم از کسالت زندگی­‌ام. اما، از یک جایی به بعد دیگر فهمیده بودم که آزمون زندگی­‌ام قرار است در سروکله زدن با تنهایی باشد. کاری نداشتم که بقیه چه می­‌کنند و کم کم یاد گرفته بودم که مدل امنی از روابط را برای خودم تعریف کنم و در آن میان٬ جای عظیمی هم به خودم و خلوتم بدهم. با همه کاستی­‌هایش و حتی لغزش­‌هایم٬ می­‌گذشت و من داشتم ماهرتر می­‌شدم در مدیریت زندگی تنها.

قرار نبود تصمیم­‌ها و اعمال آدمهایی که نمی‌شناختمشان٬ وارد زندگی من هم بشود. اما از جایی به بعد٬ به غیرمنتظره‌ترین وضع ممکن٬ درگیر داستان­‌ آدم‌هایی شدم که هیچ ربطی به من نداشتند. آدم‌هایی که راه­هایی را انتخاب کرده بودند که با ارزش­‌های من جور در نمی­‌آمد. چیزهایی که تا وقتی مربوط به غیر بود٬ ربطی به من نداشت و من خودم را دور می‌کردم از سر در آوردن از آنها. چیزهایی که قرار نبود هیچ وقت وارد حریم زندگی من بشوند. همه چیز خوب پیش می‌رفت٬ چون قصه زندگی آدمها قرار نبود بشود قصه من؛ بخشی از من٬ قلابی چسبیده به روح من. من خیلی هنر می­‌کردم٬ حواسم به ساحت زندگی خودم می‌­بود و حفظ حریم­‌هایش. می­‌دانستم آدم‌ها٬ ارزش­‌ها و رویه­‌هایشان با هم فرق دارند و تا وقتی کسی زندگی­‌اش به من گره نخورده بود٬ این تفاوت­ها اثری در من و دنیایم نداشت. نهایتا اگر کسی را خیلی دوست داشتم و تصمیماتش را دوست نداشتم٬ با خود می‌گفتم چه حیف که فلانی این تصمیم را گرفت. قرار نبود این تصمیم­‌ها که دیگرانی گرفته بودند٬ مثل خوره بیفتند به جان زندگی من، قلابی شوند به روحم و مدام بخراشند.

در آخرین ماه پاییز پارسال٬ پر از هیجان از امکان شروع یک کار جدید٬ منتظر قطار بودم که دیدم دوست قدیمی عزیزی پیامی داده. چند پیام رد و بدل شد و من با ور عاقل ذهنم٬ قدم گذاشتم به ورطه‌­ای که در دید من و دوست قدیمی قرار نبود داستان چندان پیچیده­‌ای باشد. به خیال خودم٬ همه چیز را با حساب و کتاب پیش برده بودم و کمابیش می­دانستم که در این ورطه٬ برای چه نوع اتفاقات غیر قابل پیش­‌بینی باید آماده باشم.

 ۲۲ اسفند بود. سوالی پرسیدم و داشتم خودم را برای چیزهایی آماده می­‌کردم که ممکن بود شنیدنش سخت باشد. چیزی که شنیدم اما سخت تکانم داد٬ بسیار سخت‌تر از آنچه برایش آماده بودم. نگاهم ثابت ماند به خیابان. همانجا دانستم که من دیگر آن آدم سابق نمی­شوم. حالم شبیه وقتی بود که ده ساله بودم و دخترکی برایم فاش گفت که آدمها چطور بچه­‌دار می­شوند. زخمی از بالا تا پایین روحم را شکافت.

دل لرزیده باشد و روح چنین زخم عمیقی دیده باشد؟ انصاف نبود خدایا. مگر کسی از تو آگاه­‌تر بوده به درد و رنجی که آن زخم با خودش حمل کرد؟ پس چرا فقط نگاهم کردی؟ نه آن زخم خوب شد و نه حتی ایستاد همانجا که بود. مُسری بود زخمش و هر چیز قشنگی که می­‌آمدم مزه­‌مزه کنم٬ خون و چرک زخم کهنه جاری می‌شد و آن لذت را پیدا می‌کرد و دست می‌انداخت دور گلویش و خفه‌­اش می­‌کرد! 

عهدشکنی کردم و بی­‌معرفتی. آنقدر که خودم هم دیگر نشناختم خودم را. حالم دیگر برنمی­‌گردد به آن حال خوشی که منتظر قطار باشی و در دل امید داشته باشی به آینده­‌ای بهتر که کار مورد علاقه­‌ات قرار است برایت رقم بزند. آن حال خوش بی­‌خبری بر نمی­گردد سر جایش. آن توانی که در تمام این سال­‌ها با من بود و من حتی ندیده بودمش هم جایی میان راه گم شد و معلوم نیست چه بر سرش آمده. آنچه ماند، دلی بود که سخت لرزیده بود و هیچ چیز نتوانسته بود آرامش کند.

فکر نکنی این­ها گله از توست خدایا! البته که گله دارم از تو٬ ولی دوست ندارم من را گله­‌گزار ببینی. من فقط خواستم یادآوری کنم آن روز تابستانی سال ۸۳ در مسجدالنبی را و حرف­های آن خانمی که بی‌مقدمه شروع کرد به حرف زدن و از دردهایش گفتن. تو شنیدی او چه گفت و می­‌دانی که من چه آرزو کردم. دلت آمد امتحان زندگی من را دقیقا در همان موضوع قرار دهی؟ واقعا دلت آمد؟