«بر همان عهد که بودیم، بر آنیم هنوز»

من فکر کرده بودم می شود دست کشید. نشد. نتوانستم. یا شاید خودش نخواست که بشود.

راستش٬ آنقدری نان و نمکش را خورده ام که شرمم شود از اینطور نمکدان شکستن. نان و نمک؟! چه می گویم. 

تسلیم٬ ای رقیق اعلی! بندت را بیانداز دور گردنم و هر کجا که خواهی ببر.

گر نگهدار من آنست که من میدانم...

لابد خواسته بود نشانم دهد که آنقدرها هم که فکر کرده بودم جای پایم محکم نیست. لابد خواسته بود که ببینم که می توان لغزید؛ در لحظه ای٬ ثانیه ای و بعد دیگر چیزی نباشد که دستت را بندش کنی. 

تکانی لازم بود.