در انتظار شهر محبوب

شهر محبوب جادویی دارد که در فضایش پر می‌زند. چیزی ته دلم می‌گوید که وقتی دوباره رکاب بزنم در آن شهر، وقتی از کوچه‌های قدیمی‌اش رد شوم، وقتی رستورانی را ببینم که همه با استادمان آنجا نهار خورده بودیم، و وقتی کتاب‌خانه پرنورش را ببینم، دوباره پر از شور زندگی می‌شوم.

دلم روشن است که یاد می‌گیرم که کافه‌هایش را تنهایی بروم و بگردم. به یک یک دانشکده‌ها سر بزنم و آن فراغت، آن رها بودن را دوباره بجشم.