آری، ره دور است

^{یک جایی در مقالات شمس آمده که «تو خویشتن را ابله ساز».* منظورش ظاهرا این است که نباید مفتون دانایی‌هایی شد که رهرو را رهزنی می‌کنند. اینکه کدام دانایی‌ها و زیرکی‌ها می‌توانند حجاب شوند و یا اینکه چطور مواجهه‌ای با دانایی است که زمینه را برای یکه‌تازی و رهزنی کردنِ دانستن فراهم می‌کند البته سوالی جدی است. فعلا همین‌ قدر به تجربه شخصی فهمیده‌ام که یک جور مستی لازم است برای ایمان، همان مستی است که آدم را ابله می‌کند و طی راه را هموارتر.
----------------------------------------------------------------------------------------
*«هر چه نفس تأویل کند تو خویشتن را ابله ساز که "انَّ اکثر اهل الجنة البُله". ( اکثر اهل بهشت ابلهانند. "حدیث نبوی")
اغلب دوزخیان ازین زیرکانند، ازین فیلسوفان، از این دانایان، که آن زیرکی ایشان حجاب ایشان شده و از هر خیالشان ده خیال می‌زاید همچو نسل یأجوج.
گاهی گوید «راه نیست»، گاهی گوید «اگر هست دور است». آری، ره دور است اما چون می‌روی از غایت خوشی، دوریِ راه نمی‌نماید.
چونان است "حُفَّت الجنّة بالمکاره" (حدیث: گرداگرد بهشت با چیزهایی که (برای انسان) سخت و مکروه است احاطه شده)؛ گرد بر گرد باغ بهشت خارستان است. اما از بوی بهشت که پیشباز می‌آید، و خبر معشوقان به عاشقان می‌آرد، آن خارستان خوش می‌شود.
و گرد بر گردِ خارستانِ دوزخ، همه ره گُل و ریحان است. اما بوی دوزخ پیش می‌آید، آن رهِ خوش ناخوش می‌نماید. اگر تفسیر خوشی این راه را بگوییم بر نتابد.»}