دو اندوه بهر دل دوست مَنِه

سه شنبه, ۲۰ آذر ۱۳۹۷، ۰۳:۳۶ ب.ظ

بعضی از ذکرهای توبه و استغفار، از اسراف بر نفس می‌گویند. آیه ۵۳ سوره زمر هم اشاره می‌کند به اسراف بندگان بر خود.
آن رد شدن از حدود، آن پرده‌هایی که به تدریج دریده می‌شوند و منتهی می‌شوند به عادت به زیاده‌روی، آن‌جایی که حرص، یکه‌تاز میدان می‌شود و تو مغلوب از پی‌اش می‌روی، این‌ها تجربیات من از اسراف بر خود است.
سرمایه‌ای هدر می‌رود با اسراف. دوباره ساختن سخت است، آدم فکر‌ می‌کند خانه‌ای که ویران شد را که دیگر نمی‌توان سرپا کرد. شاید همین‌جاست که آدم حتی بگوید حالا که خراب شده، بگذار خراب‌تر شود. این گذرگاه‌ها سخت است. شاید برای همین باشد که گفته‌اند از ابتدا اجتناب کنید از موقعیت‌هایی که زمینه خطا و لغزش را فراهم می‌کنند. دورِ چیزی را از اول خط کشیدن و سراغش نرفتن، آسان‌تر است از پا به ورطه نافرمانی گذاشتن و بعد غرق نشدن. پرده حرمت که یک بار دریده شد، کار سخت می‌شود. با همه این‌ها باز هم صریحا به ما گفته که ناامید نشویم از مهربانی‌اش. حتی گفته یَٰعِبَادِىَ: ای بندگان «من»؛ طوری که انگار هنوز آن بند اتصال قطع نشده، هنوز رانده نشدی. بعد هم انگار بخواهد ته دل را قرص کند می‌گوید: یغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا. آن «جَمِیعًا»، همان یک کلمه کافی است تا آدم را شرمنده کند.