فَسَنُیَسِّرُهُ لِلْیُسْرَى

^{آن «س» سر این آیه ته دل را محکم می‌کند که زود است که گشایش بیاید. شاید به همان زودی که شب، سایه می‌افکند و روز٬ سر می‌زند. آن «ف» قبلش ولی هشدار می‌دهد که این جواب شرط است برای او که «أَعْطَى»٬«اتَّقَى»٬ و«صدق بالحُسنی».
انگار که جمع این سه٬ خودِ گشایش باشد اصلا. که البته شناسه «ن» سر فعل می‌گوید این تویی که فاعلی و باید برای «ه» آخر فعل٬ راه گشایش را آسان کنی!}