من از عهد آدم تو را دوست دارم...

جان یار٬

من نمی دانم تو آیا اصلا در همین زمین نفس می کشی یا نه. من نمی دانم اصلا دنبال من گشته ای یا نه. راستش من خیلی اوقات شک می کنم که تو وجود داشته باشی. نه که فکر کنی مثل ده سال پیش فکر می کنم نیمه گمشده را که پیدا کنی٬ خوشی خود به خود می آید. نه٬ من دیگر این را از بر شده ام که تا خودم به رضایت از زندگی نرسم٬ کسی نمی تواند خوشی را به زندگی ام بدمد. من می دانم که حتی اگر روزی من را پیدا کردی٬ برای همسفر شدن٬  باید هزار بار زمین خورد و باز بلند شد. 

من اما با همه تردید ها و شک هایم به وجود داشتنت٬ به اینکه بشود واقعا هم را پیدا کنیم٬ به اینکه من اصلا آدم همسفر شدن باشم٬ یک چیز را خوب می دانم: اگر تو واقعا وجود داشته باشی٬ من تو را دوست دارم. همانطور که هستی٬ با همه زخمهایی که ممکن است روحت داشته باشد. با همه ناکاملی هایت٬ با همه ناکاملی هایم. 

راستش مدتهاست که فهمیده ام چقدر دیدن اراده یار ناکامل برای رشد دل نشین تر است از داشتن محبوبی که سراسر کمال و جمال است!