سخت می توانم وصف کنم چه چیز اینجا را دوست دارم

در مجموع حدود سیزده سال از ایران دور بوده ام. بودن دوباره در ایران برای من تجربه نابی است. این کشور به وضوح در بسیاری زمینه ها توسعه نیافته است. فرهنگ زندگی شهرنشینی هنوز ایرادات اساسی دارد. نظم و ترتیب در زندگی شهری جای پر رنگی ندارد و سر در آوردن از نظم پنهانی که امور را می چرخاند چندان آسان نیست. وضع سیاسی و اقتصادی بی هیچ وجه مطلوب نیست.

 

با همه اینها، این کشور و مردمش برای من پر از شگفتی هستند. آن چیزی که نامش نمی دانم چیست -شاید صفا و صمیمیت زندگی جمعی؟- گم شده ای بود که من در تمام این سالها کمش داشتم و اینجا هنوز پیدایش می کنم. در این چند روز بحرانی و در میانه جنگ بودن در کنار آدمهایی که محبت شان را از تو دریغ نمی کنند از ارزشمندترین داشته های زندگی ام است. 

ایرانم

چندین ماه پیش تصمیم گرفتم یه ایران بیایم. جمع کردن زندگی یازده ساله و دل کندن آسان نبود. آنچه را نگه داشتم تکه تکه به ایران متقل کردم.

حالا ایرانم در میانه جنگ و همه اعضای درجه یک خانواد ام از من دورند.

 

نگرانم؟ بله. پشیمانم از برگشت؟ نه. آنقدر با نگرانی از دور نظاره گر بوده ام که بدانم ترجیح می دهم همین جا باشم.

 

خانه مان در تهران را ترک کرده ام و به شهری دیگر رفته ام. در را که پشت سرم  بستم از صمیم قلب آرزو کردم که بار دیگر بتوانم برگردم و همه چیز سر جایش باشد.

 کنار آدمهای دوست داشتنی هستم. بعضی از دوستان و همکاران خارجی خیلی پیگیر بودند. بعضی همچنان محافظه کارانه می نوشتند که یک وقت کوچکترین نقدی به اسراییل وارد نشود. بعضی هم به روی خودشان نیاوردند.