با همه دیر آشنایی ها، به تو خو کرده بودم...

هفته پیش، همین موقع ها، بعد از کلی حرف و خنده و خاطره گویی، کم کم تمام شد...

تو فکر کردی من خیلی منطقی هستم و تحسین کردی تصمیم گیریم را. من اما پا روی دلی گذاشتم که بدجوری داشت می لرزید... وقتی تو گفتی چیزی شاید که کم است و تو، با اینکه مرا خوب میدانی، پر از تردیدی و نمی دانی و نمی دانی و نمی دانی، من دیگر دانستم که صبر کردن فایده ندارد. یکی باید این تصمیم را بگیرد. حالا که تو نمی توانستی، من باید دست به کار می شدم... و راستش را بخواهی من در عجب بودم که چطور دل تو هنوز نلرزیده بود یا لرزیده بود و تو انکارش میکردی؟ 

میدانم که تازه راحت شده ای و به خودت زحمت فکر کردن به من را نمیدهی. من اما این را هم به حساب بدی ات نمی گذارم...

ظاهر این روزهای من آرام است، در حدی که امروز صبح موش زشت را در سبد نانم دیدم و فقط سبد را پرت کردم و به اتاق خوابم برگشتم. من دیگر تسلیم شده ام، توان جنگیدنم را جایی جا گذاشته ام... فقط می نشینم و نگاه میکنم، مثل کسی که دارد فیلم میبیند.