قدرت خاموشی

درونگرایی من چیزی نیست که بر خودم و اطرافیانم پوشیده باشد. این درونگرایی همان است که وقتی خیلی شدید می شود می روم داخل غارم و دیگر به اینجا هم نمی آیم. البته در کنار این موضوع، کمال گرایی هم باعث می شود وقتی حس کنم که نوشته ام آنطور که دوست دارم نمی شود، اصلا بالکل بی خیال نوشتن بشوم. در این میان چیز دیگری هم کشف کرده ام: وقتی در اف-بی زیاد فعال می شوم، ناخودآگاه حضورم در اینجا کم می شود. خودم خوب می دانم که اینجا برایم خیلی عزیزتر است تا آنجا. اما نمی دانم  که چرا با حضور پررنگ تر در آنجا، عملا در اینجا کمرنگ می شوم.  آنجا را  برای وقت گذرانی و رفع تنهایی سر می زنم. بعد، این سر زدن می شود یک اعتباد مهلک اعصاب خرد کن. آنجا آنقدر رنگ و ریا دارد که خیلی وقتها نفسم را تنگ می کند. آنجا اینکه دیگری نوشته یا عکسم را لایک کند یا نکند، می شود مسئله! اینجا اما می نویسم در درجه اول برای دل خودم. و در درجه بعدی برای کسانی که مرا شناخته اند با نوشته هایی که موقع نوشتنشان ترس از قضاوت خواننده خیلی کم بوده و گاهی اصلا وجود نداشته.

بارها شده که اکانت اف-بی را غیر فعال کرده ام و فضای ذهنی ام به نحو مثبتی خالی شده است. اما خب نمی شود انکار کرد که بعضی ارتباطات فقط در آن فضا دوام می آورد. یعنی بعضی دوستانت ممکن است وقت نکند برایت ایمیل بزنند اما آنجا با کامنتی، لایکی، چیزی اظهار دوستی می کنند. در عین حال، غیر فعال کردن آنجا این نتیجه را دارد که از برخی اتفاقات و اخبار دور می مانی. مثل پارسال که زمانی که اکانتم غیر فعال بود یکی از هم کلاسی های خارجی سابقم برای یک کنفرانس مرتبط به رشته ام به ایران سفر کرده بود و من بعدتر که برگشتم عکسش را دیدم و کلی تعجب کردم که رفته ایران و من حتی از وجود این کنفرانس خبر نداشتم.. (البته این را هم بگویم که حتی اگر آن موقع هم می فهمیدم، احتمالا این فهمیدن فایده ای برایم نداشت. کما اینکه وقتی بعد از چند ماه که برگشتم و فهمیدم آن همکلاسی ایران بوده، بهش پیام دادم که مثلا چه جالب که ایران رفتی، چطور بود سفرت؟ که او هم نکرد حتی یک جواب خشک و خالی بدهد و اصلا به روی خودش نیاورد!)

 داشتم می گفتم... خلاصه نبودن در آنجا آدم را از بعضی اخبار- اعم از خاله زنکی یا مهمتر و در حوزه دانشگاه و کار- دور می کند. اما وقتی بالا پایین می کنم می بینم انگار باید خودم را دوباره بکشم کنار از آنجا. البته فعلا تدریجی شروع کرده ام. فعلا دسترسی های صفحه ام را به شدت محدود کرده ام. فکر کنم تا یک هفته دیگر هم ببندمش. وقتم را خیلی می گیرد. وقتی مثل آدمهای علاف تمام روزم را معطل پای فیس بوک می گذرانم و از این زمان شصت -هفتاد درصدش می شود خواندن حرفهای صد من یک غاز بقیه، حالم از خودم بد می شود. از این همه ظواهر به تنگ می آیم اما جالبی اش این است که باز هم وقتم را صرفشان می کنم. خلاصه اینکه ذهنم و روحم نیاز به خانه تکانی اساسی دارد.

در راستای جمله اول این پست و درونگرایی بگویم که شروع به خواندن کتابی کرده ام به نامQuiet: The Power of Introverts.   خوبی این کتاب این است که یاد می گیری خودت را بپذیری. می فهمی که درونگرا بودن، عیب نیست. اگر جامعه امروز بیان و مطرح کردن خود را فضیلت می داند، بدین معنا نیست که توی درونگرا باید خودت را کاملا دگرگون کنی یا اینکه عذاب وجدان داشته باشی از خوب نبودنت. نویسنده کتاب یک TED Talk هم در این رابطه دارد که خیلی خوب است. می توانید در اینجا ببینیدش.

حالا بعدا ان شاالله بیشتر خواهم نوشت در مورد این درونگرایی و تجربیات جدیدم باهاش. اینکه دارم سعی می کنم دوستش باشم به جای اینکه انکارش کنم.